Suhaila was pas 6 dagen onderweg vanuit Damascus toen ze samen met zeven familieleden op het eiland aan kwam met de rubberboot. Een dag later nam ze, puffend van de hitte, plaats op een bankje net buiten het dorpje Molyvos. Gelukkig ging de zon net onder.

'Hoe gaat het met je?' vroeg Petra. 'Goed,' zei Suhaila dapper, 'maar ik ben wel heel erg moe'. Afgelopen nacht had ze met haar familie op een parkeerplaats op de grond moeten slapen, voor de eerste keer in haar leven. Het ijs was gebroken, er ontstond een prachtig gesprek. Petra vertelde over haar doorzettingsvermogen om later nog te gaan studeren, en wat dat haar had gebracht. Suhaila vertelde over haar studie werktuigbouwkunde op de universiteit van Damascus. Door de openhartige en nieuwsgierige vragen van Petra kwam alles aan bod: muziek, liefde, huwelijk, kinderen en zelf huisdieren. 'Aah, daar ben ik bang voor!'

giechelde Suhaila, 'een vriendin van me heeft ooit geprobeerd om mij een poes te laten aaien, maar zelfs dat durfde ik niet!'

Twee weken later al kregen we bericht van haar dat ze Duitsland hadden bereikt. 'Gutenmorgen' schreef ze op Facebook. In het stadje Lotstetten, nabij de Zwitserse grens, wachten ze nu op de uitslag van hun procedure. In die tijd probeert ze Duits te leren en mocht ze meedoen aan een grote Duitse conferentie. Haar wens is om, als ze haar verblijfspapieren heeft, zo snel mogelijk haar studie werktuigbouwkunde voort te zetten aan een Duitse universiteit. 

'Wanneer de oorlog voorbij is wil ik graag weer terug naar Syrië', mailt ze ons begin December, 'ik vind het hier fijn, maar Damascus is nou eenmaal de mooiste stad van de wereld.'